სიზმარი

მანქანში უცნობი მამაკაცის გვერდზე ვიჯექი. არ ვიცოდი ვინ იყო, ან რატომ ვიყვით ერთად, არც მისი სახე მახსოვს. თეთრი მანქანა იყო, აუდი TT კაბრიოლეტი, სადღაც მივქროდით, რაღაცას გავურბოდით. გარშემო მწვანე მინდორი ძალიან უცნაური ნაცრისფერი მტვერით იყო შემოსილი, მიწისძვრააო, გავიგე, ჩემს გვერდით მჯდომმა მამაკაცმა ხელი გაიშვირა და დავინახე დიდი მტვერის კედელი, რომელიც ჩვენსკენ სასწაული სისწრაფით მოქროდა, მის უკან უცნაური ცეცხლი გიზგიზებდა, მივხვდი რომ ლავა იყო და შემეშინდა.
- მთაწმინდის ვულკანმა გაიღვიძა, სასწრაფოდ უნდა გავაღწიოთ თბილისიდან - მითხრა და აუჩქარა სვლას. წინ გვირაბი დავინახეთ, როგორც მივხვდი თბილისიდან გასასვლელი ერთადერთი გზა იყო, მტვერი გვეწეოდა. საშინელი სიჩქარით შევვარდით, გვირაბი დაბლა ჩადიოდა მიწაში და მანქანებით სავსე იყო. - აქ საშიშია - ვთქვი მე, წინადადების დამთავრება ვერ მოვასწარი და ჩვენს წინ მდგარ მანქანას შევასკდით. მე მანქანიდან გადმომაგდო, და გავფრინდი. უკან გავიხედე და მივხვდი რომ მტვერის კედელი დაგვეწია. ქვევით ჩავხედე და დავინახე დამტვრეული მანქანები, რომლებიც დიდი ლავით სავსე ორმოსკენ მიექანებოდნენ, გარშემო სიბნელე იყო და მხოლოდ ცეცხლის ალი ანათებდა გვირაბს - მე გონება დავკარგე. როდესაც თვალი გავახილე ქვიშაზე ვიწექი ზღვის პირას. გარშემო რაღაც ძველი მიტოვებული ინდუსტრიული ქალაქი იყო, დიდ ანგარში შუქი დავინახე და გავიქეცი მისკენ. ანგარი გარედან ძველი და მოუვლელი, შიგნით კი თანამედროვედ მოწყობილ ლაბორატორიას გავდა. შიგნით 30მდე ადამიანი და 15 მდე უცნაური, მაღალი, გამჭვირვალე, ცისფერი ფერის, გამხდარი არსებები დადიოდნენ. რატომღაც არ შემშინებია - ვიცოდი რომ დამეხმარებოდნენ. შევვარდი და ვიყვირე:
- მთაწმინდის ვულკანი ამოქმედდა!
- ვიცით. - მიპასუხა ერთერთმა ცისფერმა არსებამ, ოღონდ სხვა ჩემთვის უცნობ ენაზე, რომელიც რატომღაც მესმოდა.
- რა უნდა ვქნათ? - ვუპასუხე მე ამავე ენაზე.
- ესეთია პლანეტის ბედი...- მიპასუხა მან. - შენ არ ინერვიულო, შენ გვიპოვე. შენ რჩეული ხარ.
- რატომ არ გავაფრთხილეთ ადამანები? ჩვენ ხომ ბევრის გადარჩენა შეგვეძლო?!
- გავაფრთხილეთ, მაგრამ არავინ მოგვისმინა. ეხლა კი უკვე გვიანია...


ერთი მითხარით სულ გავრეკე ხო???? 2012-ს ნამეტანი დიდი ხნის წინ ვუყურე, და "საიდანმე ჩაგრჩებოდა" სრულიად გამორიცხულია. :))))

გაუმარჯოს ახალი წლის პირველ დილას...

თავზე რომ გვათენდება? გული მღერის, სულ მღერის...

რა დავწერო? მოკლედ როგორც ყოველთვის ბევრი ვიმუშავე და ეხლა სრულიად უსაქმურად განვაგრძობ მოღვაწეობას ფეისბუქში ფერმის,ქალაქის, კიდევ ერთი ქალაქის და კუნძულის აღმავლობით, ვუყურებ აურარებელი რაოდენობით სერიალებს - V, Flash forward, Lost (ღმერთმა გადმოგვხედა და თავდება),Vampire diaries, Supernatural and many more - ანუ პირდაპირ ვიტყვი მარაზმში ვარ.

მაქ პერიოდული აღმაფრენები და სწავლისკენ მივილტვი, მივედი დასკვნამდე, რომ პროფესია არ მაქვს - ეს ის ვარიანტია, ნიჭიერია, მაგრამ ზარმაცი, ოღონდ ჩემ შემთვევაში ცოტა სხვანაირად, ზარმაცი ვარ, ხოლოდ მაშინ, როდესაც საქმიდან პერსპექტივას ვერ ვხედავ, რაც საკმაოდ ხშირად ხდება ამ ბოლო დროს. ანუ - ვიცი ზედაპირულად ბევრი რამე, სიღრმეებში ვიხრჩობი.

მიზან თუ არ გაქვს, ხომ ჭირს არსებობა, მეც ამ მომენტში ამ უმიზნობაში ვარ ჩაფლული და ვერ გადამიწყვეტია რა გავაკეთო, ხან სამსახურის გამოცვლაზე ვფიქრობ (დროა 5 წელი შევახმი) ხან ქვეყნის გამოცვლაზე, რაც ჩემს ასაკში აგრეთვე სირთულეა - ცოტათი ჭირს თავიდან დაწყება და ძველის მიტოვება? არ ვიცი შეიძლება არც ჭირს, მარა მიზანი ნათელი და აშკარა უნდა იყოს. ზოგი მეუბნება გათხოვდიო, გამოგიჩნდება სხვა მიზნებიო, არადა არ მინდა :( რაღაც მეტი მინდა ვიდრე ოჯახური რუტინა და 500 ლარიანი სამსახური. ნამეტანი ეგოისტი ვარ და ჩემი თავი სხვებზე მეტად მიყვარს.

ჩემი მეგობარი ირინა გაყვა მიხის, ავსტრიელ ჟურნალისტს ცოლად, 3-4 დღეა მათთან ერთად ვარ და ვკვირდები ქართულ და ევროპულ მხარეებს. ქართველები - სპონტანური, გადაწყვეტილების მიღებაში სრულიად არა პროგნოზირებული ნაწილი ვიყავით. ავსტრიელები - გეგმა აქ, და აბა მიდი და გადაუხვიე. წინა საღამოთი შევთავაზე რომ წავიდეთ ღამე სადმე ლუდი დავლიოთ, სად და ნუ ვთქვათ კალაში. და რა ქნეს? ხინკლის საჭმელად წასულებს შუადღეზე ლუდი რომ შევთავაზეთ, როგორო? და აბა საღამოს ლუდი კალაშიო??? არადა დავიღალეთ და ისე გვეზარებოდა რომ მეტი არ შეიძლება, მარა ჩვენ გუშინ ხომ დავგეგმეთ??? ისე შემშურდა მათი ევროპული (უფრო "გერმანული") სიზუსტის... ამ ადამიანებმა ხომ ზუსტად იციან რა უნდა გააკეთონ ხვალ, და დაუგეგმავად ნაბიჯსაც არ დგავენ... მე დილით რომ ვიღვიძებ, ისიც არ ვიცი 1 საათში სად ამოვყოფ თავს...

დღეს ტელეფონი დამრჩა სახლში, და რა ბედნიერებააა, არც არავისი ვიცი ზეპირად რომ დავურეკო, და არც სხვებმა იციან ჩემი სამსახურის ნომერი და სრულ იდილიურ სიჩუმეში ვიმყოფები ეხლა ოფისში და მიხარია,ვიმალები და მგონია ვერავინ მხედავს :))

რისი თქმა მინდოდა ამით არ ვიცი, უბრალოდ გამოვხატე :) რა ეგეც არ ვიცი, ვინმემ რამე შინაარსი თუ გამოიტანეთ ამ ბოდვიდან სთქვით.

მიყვარხართ, თქვენი ანიჩკა